This one is a little bit out of the ordinary. First of all because it is in Dutch, Secondly because it is not about me (shocking) but about my father who passed away this 1st of December. It is the speech I made on his funeral. An ode to him.

So here it goes..

Ik heb gehoord hoe je ernaar verlangde vader te worden, en ook, hoe lang je daarop hebt moeten wachten. Ik heb gehoord hoe je huilde toen ik geboren werd. Wel 3 dagen lang. Ik heb gehoord hoe je me overal mee naartoe nam in de voorflap van je tuinbroek.

Er is me verteld hoe je me verwend hebt, voorgetrokken hebt en me altijd de hand boven het hoofd hield.

En bovenal is me voorgehouden, hoe godsgruwelijk veel ik wel niet op je leek zowel in positieve als negatieve zin. Ik zag het probleem hier nooit van in, want In mijn ogen kon jij nooit iets fout doen. Jij had de ultieme waarheid in pacht, jij was alles, jij was mijn Vader, de geweldenaar.

De vader die ik in mijn studententijd altijd vond in de kroeg op de hoek als ik uit Utrecht naar huis kwam. Die me daar stelselmatig volledig onder tafel dronk met Imperators om de volgende dag aan het ontbijt te verschijnen alsof er niets gebeurd was terwijl ik groen gekleurd boven de pot hing.

Die in die kroeg, en overal, het hoogste woord voerde. Die ergens binnenkwam en de ruimte overnam, innam en als het ware bezat.  De man met een mening over alles en een oplossing voor elk probleem. De man die nooit of te nimmer een blad voor de mond nam.

De vader die mijn moeder tot het eind bekeek alsof ze zo uit de Vogue kwam wandelen, die het haar verschrikkelijk moeilijk maakte, maar ook de grond kuste waarop ze liep. De vader die elke man intimideerde waar ik een relatie mee begon om vervolgens te huilen als het uitging omdat je zo’n band met ze op had gebouwd.

Want huilen dat kon je, mijn Vader. Je emoties altijd op de loer. Soms alleen al als je me zag verschijnen op Facetime, waar je me dan een half uur tegen je voorhoofd liet praten over hoe het nou toch met me ging. “doe je wel voorzichtig liefje” je refrein.

De vader die de laatste jaren uit alle macht probeerde stoïcijn te worden en een socratisch gesprek deskundige op de koop toe. Wat hebben we daar een gevechten over gehad. Want eigenlijk werd je pas een Stoïcijn toen je hoorde dat het einde naderde.

Je gaf je over, liet het gaan en ging.

Ik, Wij, We, gaan je zo ontzettend missen,

Mijn Papa, Onze Vader, Mama’s Man.